Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/192

Małgorzata wstała i pobiegła ku niej, mówiły coś po cichu.
 Gdy Nina wyszła, Małgorzata, siadając przy mnie i biorąc mnie za rękę, rzekła:
 — Dlaczego mnie zwodzisz? Byłeś u Prudencyi!
 — Któż ci to powiedział?
 — Nina.
 — A zkądże ona wie o tem?
 — Śledziła cię.
 — Czy kazałaś jej mnie śledzić?
 — Tak. Sądziłam, że ważna bardzo przyczyna zmusza cię do jechania do Paryża, ciebie, coś mnie nie opuszczał ani na chwilę od czterech miesięcy; obawiałam się, czy ci się nie przydarzyło jakie nieszczęście, lub czy nie chcesz odwiedzić jakiej innej kobiety.
 — Dziecko!
 — Teraz jestem spokojną; wiem coś robił, lecz nie wiem co ci powiedziano.
 Pokazałem Małgorzacie listy mego ojca.
 — Ja nie o to się pytam, ale chcę wiedzieć, po co chodziłeś do Prudencyi?
 — Żeby ją odwiedzić.
 — Kłamiesz, mój drogi.
 — No!... chodziłem po to, żeby się dowiedzieć, czy konie są już zdrowe i czy jeszcze potrzebuje twych kaszmirów i klejnotów.
 Małgorzata spłonęła, lecz nic nie odrzekła.
 — I — mówiłem dalej — dowiedziałem się coś zrobiła z końmi, kaszmirami i brylantami.