Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/201

 — To mój zwyczaj.
 — Czy to prawda, że żyjesz z kobietą nazwiskiem Małgorzata Gautier?
 — Tak.
 — Czy wiesz, kto jest ta kobieta?
 — Dziewczyna utrzymywana.
 — Więc to dla niej zapomniałeś o odwiedzeniu mnie i swej siostry?
 — Tak, mój ojcze, przyznaję się.
 — Więc bardzo kochasz tę kobietę?
 — Wszak widzisz to, mój ojcze, skoro zapomniałem dla niej o świętym obowiązku, proszę więc, wybacz mi to.
 Mój ojciec widać nie spodziewał się tak kategorycznych odpowiedzi, gdyż zaczął się namyślać, poczem rzekł.
 — Zapewne rozumiesz to, że tak ciągle żyć niepodobna?
 — Lękam się tego, mój ojcze, ale nie rozumiem.
 — Lecz powinieneś zrozumieć — ciągnął dalej ojciec, tonem nieco suchym — że ja tego nie ścierpię.
 — Powiedziałem sobie, że dopóki nie uczynię nic takiego, coby się sprzeciwiało szacunkowi należnemu twemu imieniowi i uczciwości tradycyjnej rodziny, mogę żyć tak jak żyję, co mnie uspakaja trochę.
 Namiętność jest silną, byłem gotów do wszelkiej walki, nawet przeciw ojcu, byle tylko zachować Małgorzatę.
 — A więc ta chwila innego życia już przyszła.