Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/213

 Nie rozumiałem całego procesu tego bólu, ciągnącego się aż do rana. Wówczas Małgorzata wpadła w rodzaj bezczucia. Od dwóch nocy nie spała wcale.
 Spoczynek ten nie trwał długo.
 Około jedenastej, Małgorzata obudziła się, a widząc, żem już wstał, obejrzała się na około, wołając:
 — Więc już odjeżdżasz?
 — Nie — rzekłem, biorąc ją za rękę — lecz nie chciałem ci przeszkadzać we śnie. Jeszcze jest wcześnie.
 — O której godzinie jedziesz do Paryża?
 — O czwartej.
 — Tak wcześnie? Ale do tego czasu zostaniesz ze mną, wszak prawda?
 — Czyż to nie jest moim zwyczajem?
 — Co za szczęście!
 — Będziemy jedli śniadanie? — pytała dalej jakaś nieprzytomna.
 — Jeśli chcesz, to dobrze.
 — Ale będziesz mnie całował do chwili wyjazdu?
 — Tak i wrócę jak można najprędzej.
 — Wrócisz? — pytała, patrząc błędnemi oczyma na mnie.
 — Naturalnie.
 — To prawda, wrócisz dziś wieczór, a ja będę cię jak zwykle, czekała i będziesz mnie kochał i będziemy szczęśliwi tak, jak od chwili, w której się poznaliśmy.
 Całe to zdanie, było wymówione tonem tak dziwnym, zdawało kryć się w sobie tak wielką boleść, że drżałem co chwila w obawie, by Małgorzata nie wpadła w obłąkanie