Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/225

 Okno pani Duvernoy nie otwierało się.
 Wówczas zszedłem do stróża i zapytałem się, czy panna Gautier nie była w domu podczas dnia.
 — Była — odpowiedział — z panią Duvernoy.
 — Nic nie zostawiła do mnie?
 — Nic.
 — Czy nie wiesz, co potem robiły?
 — Siadły do powozu.
 — Jakiego powozu?
 — Do dorożki.
 Cóż to wszystko znaczyło?
 Zadzwoniłem do sąsiedniego domu.
 — Do kogo pan idzie? — zapytał mnie stróż, otworzywszy drzwi.
 — Do pani Duvernoy.
 — Niema jej.
 — Czy jesteś tego pewny?
 — Tak panie, a nawet jest tu list, który wczoraj przynieśli do niej, a którego jej jeszcze nie oddałem.
 To mówiąc, pokazał mi list, na który machinalnie rzuciłem okiem.
 Poznałem pismo Małgorzaty.
 Wziąłem go do ręki.
 Na adresie stały wyrazy: „Do pani Duvernoy, dla oddania p. Duval”.
 — Ten list jest do mnie — rzekłem do stróża — pokazując mu adres.
 — To pan jesteś panem Duval? — zapytał ten człowiek.
 — Tak.