Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/250

 Małgorzata wstała i skierowała się ku drzwiom. Nie mogłem patrzeć na tę milczącą, a przecież pełną wymowy, boleść, bez wzruszenia, kiedy porównywałem tę bladą i płaczącą kobietę, z ową szaloną dziewczyną, co szydziła ze mnie w operze Komicznej.
 — Nie pójdziesz — rzekłem — stając przed drzwiami
 — Dlaczego?
 — Dlatego, że pomimo to, coś mi zrobiła, ja cię zawsze kocham i chcę zatrzymać u siebie.
 — By mnie wygnać jutro, prawda? Nie, to jest niemożebne! Nasze losy rozdzieliły się, nie chciejmy ich łączyć znowu, gardziłbyś mną, gdy teraz tylko możesz mnie nienawidzieć.
 — Nie, Małgorzato — zawołałem, czując jak wszystka moja miłość budzi się przy zetknięciu z tą kobietą — nie, zapomnę o wszystkiem i będziemy szczęśliwi, jakieśmy to sobie przyrzekli.
 Małgorzata kiwnęła głową na znak powątpiewania i rzekła:
 — Czyż nie jestem twoją niewolnicą, twym psem? Rób ze mną, co chcesz, bierz mnie, jestem twoją!
 I zdjąwszy z siebie kapelusz i płaszczyk, rzuciła je na kanapę i poczęła rozpinać szybko stanik swej sukni, gdyż krew pędziła jej gwałownie do głowy, wynik reakcyi tak częstych w jej chorobie.
 Kaszel suchy i gwałtowny zaraz nastąpił.
 — Każ powiedzieć memu woźnicy — mówiła dalej — żeby odjechał.
 Zeszedłem sam z tem poleceniem.
 Kiedy wróciłem, Małgorzata siedziała przed ogniem a zęby dzwoniły jej od zimna.