Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/253

 Udałem się do Olimpii, którą zastałem przymierzającą suknię; ta, gdyśmy zostali sami, śpiewała mi dla rozrywki bezwstydne piosnki.
 Był to typ bezczelnej zalotnicy, bez serca i rozumu, przynajmniej dla mnie, gdyż może był taki człowiek, co marzył o niej tak samo, jak ja o Małgorzacie.
 Zażądała odemnie pieniędzy, dałem jej je i, wolny, poszedłem do siebie.
 Małgorzata nic mi nie odpowiedziała.
 Nie potrzebuję mówić, w jakim niepokoju przepędziłem dzień następny.
 O wpół do siódmej, komisyoner przyniósł mi kopertę zawierającą mój list i bilet pięćset frankowy, bez słówka od niej.
 — Kto ci to oddał? — zapytałem się tego człowieka.
 — Jakaś, pani jadąca ze swoją pokojówką w omnibusie pocztowym z Boulogne, kazała mi odać to, dopiero wtedy, kiedy powóz całkiem wyjedzie z miasta.
 Pobiegłem do Małgorzaty.
 — Pani pojechała do Anglii dziś rano o szóstej — odrzekł stróż.
 Nic mnie już nie zatrzymywało w Paryżu, ani nienawiść, ani miłość. Byłem wyczerpany temi wstrząśnieniami. Jeden z moich przyjaciół wyjeżdżał na Wschód, powiedziałem ojcu, że chciałbym z nim jechać, mój ojciec dał mi listy i weksle na banki w Marsylii.
 W Aleksandryi dopiero dowiedziałem się od jedne-