Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/100

ROZDZIAŁ XV.

DRZWICZKI

 Za Gryfusem postępował pies jego, ażeby mógł rozpoznać więźniów.
 — Czy wiesz, mój ojcze — mówi Róża, — że z tej izby uciekł Grotius, sławny Grotius?
 — Tak, ten łotr Grotius, przyjaciel zbrodniarza Barneveldta, którego ścięcie widziałem będąc dzieckiem; ah, to on z tej izby umknął: 0h, oh! ręczę, że już nikt z niej nie ucieknie.
 I, otwierając drzwi, zaczął mówić do więźnia:
 Pies, warcząc, zbliżył się do van Baerla węsząc jego nogi, jakby go chciał zapytać dlaczego nie został stracony, i przecież widział wychodzącego z wiezienia w towarzystwie kata.
 Piękna Róża zawołała na psa i ten cofnął się.
 — Mój panie — mówi Gryfus podnosząc latarnię — jestem twym nowym dozorcą. — Nie jestem złym, lecz jestem człowiekiem ściśle przestrzegającym przepisów karności.
 — Oh! pan jesteś mi znany — mówi więzień wchodząc w okrąg światła od blasku latarni pochodzącego.
 — Ach to ty panie van Baerle! tak, to oni... rzecz dziwna zaiste!
 — Bardzo jestem z tego zadowolony, a szczególniej, że twoja ręka jest w dobrym stanie, gdyż trzymasz w niej latarnię.
 Gryfus zmarszczył brwi.
 — Zaiste, mój panie, nie dziwi mine żeś wesół, bo, mówiąc prawdę, statuder wielki błąd popełnił, pozostawiając ciebie przy życiu, ja na jego miejscu nie uczyniłbym tego.