Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/107

su, bo za miesiąc dopiero należy zasadzić nasienniki. Skoro to uskutecznisz, należy ściśle zachować moje przepisy.
 — Bądź pewny, że ich dopełnię.
 — Będziesz zdawać mi sprawę ze wszystkich okoliczności, które mogą wpływać na zakwitnięcie naszego skarbu, jako to: o zmianach temperatury, śladach pokazujących się na ścieżkach lub plancie. W nocy trzeba pilnować kotów, doświadczyłem bowiem w Dordrechtcie znacznej szkody.
 — Będę uważać.
 — W czasie nocy księżycowych... czy twoje okno wychodzi na ogród?
 — Tak jest, okno mojej sypialni.
 — Wybornie... a więc w czasie nocy księżycowych, będziesz uważać czy ze szczelin murów nie wyłażą szczury... gdyż to są zacięte wrogi tulipanów.
 — Oh! będę pilnować kotów i szczurów.
 — Dalej — mówi van Baerle stając się podejrzliwym od czasu jak został uwięzionym; — jest jeszcze zwierz niebezpieczniejszy od kota i szczura
 — Jakiż przecie?
 — Człowiek... Pojmujesz to Różo, że skoro są tacy, którzy dla złotówki popełniają kradzież, to nic dziwnego, znajdzie się taki, który zapragnie nasiennika wartości stu tysięcy złotych.
 — Nikt oprócz mnie nie wejdzie do ogrodu.
 — Przyrzekasz mi to?
 — Przysięgam.
 — Dobrze Różo, dziękuję ci. Wszystko więc winien ci będę.
 I gdy usta Korneliusza zbliżały się do kratki z równym zapałem jak dnia poprzedniego, a gdy już upłynęła godzina, Róża odsunęła się, wyciągnąwszy rękę.
 W pięknej rączce, o którą miała szczególne staranie, trzymała nasiennik.
 Korneljusz ucałował z uniesieniem rączkę. Czy dlatego, że ona podała mu nasiennik, czy dlatego poprostu, że była rączką Róży.
 Pozostawiamy to rozstrzygnienie świadomszym od nas.
 Róża odeszła z dwoma innemi nasiennikami, schowawszy je za gorset.
 Czy dlatego przycisnęła je tkliwie do dziewiczego łona,