Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/112

 Pewnego wieczora spóźniła się o pół godziny.
 Korneliusz, zdziwiony tą okolicznością nadzwyczajną przedewszystkiem zapytał o przyczynę tego.
 — Nie moja w tem wina — odpowiada dziewica. — Mój ojciec wznowił znajomość tutaj z poczciwym człowiekiem, który w Hadze często go odwiedzał; jest to wesoły i miły człowiek, a przytem miłośnik butelki i zwykle częstuje mego ojca.
 — Nie wiesz więcej o nim? — zapytuje Korneljusz zdziwiony.
 — Nie... wiem tylko, że od dwóch tygodni ojciec mój jest z nim nierozłączony.
 — Oh! — mówi Korneljusz, wyruszając głową z niespokojnością, (gdyż w każdym niezwykłym wypadku przewidywał nieszczęście) — zapewne szpieg jakiś, którego wysyłają dla śledzenia więźniów i dozorców.
 — Ja tak nie sądzę — mówi Róża z uśmiechem — bo jeśli on kogo śledzi, to zapewne nie ojca mojego.
 — Kogóż przecie?
 — Oto mnie.
 — Ciebie?
 — Dlaczego wątpisz?
 — A, prawda — mówi Korneljusz z westchnieniem — wszakże jesteś na wydaniu i ten człowiek starać się może o twoją rękę.
 — To bardzo być może.
 — I na czemże opierasz to radosne przypuszczenie?
 — Powiedz raczej: tę obawę.
 — Dziękuję ci, Różo, gdyż dla mnie przynajmniej jest obawą.
 — Oto słuchaj lepiej
 — Słucham, Różo.
 — Ten człowiek zaczął bywać u nas w Buitenhof właśnie wtedy, gdy ciebie uwięziono. Przypominam sobie nawet, że mówił, iż chciał się z tobą widzieć.
 — Widzieć się ze mną?
 — Oh, to był tylko pozór! jestem tego pewna, bo i teraz byłby o tem wspomniał, gdyś został tu przeniesiony, lecz przeciwnie, mówił nawet wczoraj memu ojcu, że nie zna ciebie wcale.
 — Przypomnij sobie wszystko, Różo, gdyż pragnąłbym dojść, kto to jest ten człowiek i jakie ma zamiary.