Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/118

ROZDZIAŁ XVIII.

KOCHANEK RÓŻY

 Gdy to mówiła, usłyszano głos, zapytujacy Gryfusa co się stać mogło.
 — Mój ojcze... — mówi Róża.
 — Co takiego?
 — Pan Jakób pyta się o ciebie, widać, że jest niespokojny.
 — W istocie, taki hałas niezwykły w więzieniu mógł go naprowadzić na wniosek, że wielki jest kłopot z tymi uczonymi.
 Poczem, wskazując ręką na schody, mówi do Róży:
 — Idź naprzód, mościa panno... poczekaj na mnie, panie Jakóbie.
 Gryfus odszedł w towarzystwie córki, pozostawiając Korneljusza przygniecionego brzemieniem rozpaczy, który mówi:
 — Oh! to ty mnie zamordowałeś, stary oprawco! Nie przeżyję tego!
 Rzeczywiście biedny więzień byłby może ciężko zachorował, gdyby Opatrzność nie była mu zesłała pociechy w osobie Róży.
 Wieczorem dziewica przyszła do niego, jak zwykle.
 Oświadczyła mu na wstępie, że odtąd jej ojciec dozwoli mu hodować kwiaty.
 — Skądże wiesz o tem?
 — Może to był podstęp z jego strony?
 — Nie, gdyż żałuje swego postępku.
 — Oh! to już zapóźno.
 — Jednakże ten żal nie pochodzi z jego strony.
 — Z czyjejże przecie?