Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/121

 — Powiedz mi, Różo... — mówi Korneljusz zamyślony.
 — Co takiego?
 — Tak, przypominam sobie, żeś mi to mówiła pewnego dnia, gdyś grabiła zagon w ogrodzie, ten człowiek śledził ciebie?
 — Tak, to prawda.
 — Że się ukrywa! za wierzbami?
 — Bez wątpienia.
 — Że się przypatrywał z zajęciem twej robocie?
 — Nie spuścił ze mnie oka.
 — Różo! — zawołał blednąc Korneljusz.
 — I cóż?
 — On nie ciebie śledził?
 — Kogóż więc?
 — On nie jest w tobie zakochany.
 — W kimże przecie?
 — On śledził mój nasiennik, on jest zamiłowany w moim tulipanie.
 — To bardzo być może.
 — Czy chcesz się o tem przekonać?
 — Jakim sposobem?
 — Bardzo łatwym.
 — Jakim?
 — Idź jutro do ogrodu, lecz staraj się, ażeby Jakób ciebie widział wychodzącą, bezwątpienia pójdzie za tobą; wtedy udaj, jakbyś sadzała nasiennik, potem zkolei ty go będziesz śledzić.
 — Rozumiem, lecz potem?
 — Potem zobaczymy, jak postąpi, tak i my postąpimy.
 — Ach! mówi Róża westchnąwszy — jak widzę, pan jesteś bardzo zamiłowany w swoich cebulach.
 — Rzeczywiście — odpowiada więzień, podobnież westchnąwszy — że od czasu, jak twój ojciec zgniótł mój nasiennik, zdaje mi się, że część życia mi odjęto.
 — Czy chcesz pan usłuchać mojej rady?
 — Jakiej?
 — Czy chcesz zgodzić się na przełożenie ojca mego?
 — Jakie?
 — Ofiarował ci przecie dać tyle nasienników, ile zechcesz.
 — Tak, to prawda.