Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/131

więźnia, w tym samym prawie stanie będące w jakim je przyniósł.
 Nazajutrz nie dotknął się pożywienia i Gryfus podobnież je zabrał.
 Korneljusz cały dzień leżał.
 — Wybornie — mówi Gryfus, wróciwszy z wieczornej wizyty — dobrze, zdaje się, że wkrótce pozbędziemy się uczonego.
 Róża zadrżała.
 — Jak to się ma rozumieć? — zapytuje Jakób.
 — Nie pije, nie je, a nawet z łóżka nie wstaje — mów! Gryfus. — Wyjdzie stąd podobnie jak Grotius w skrzyni, lecz dla niego ta skrzynia będzie trumną.
 Róża zbladła, jak umarły.
 — Oh! pojmuję to, on jest niespokojny o swój tulipan.
 Powstawszy z trudnością, udała się do swej sypialni, wzięła papier i pióro i przez całą noc wprawiała się w pisanie.
 Nazajutrz zrana idąc do okna, Korneljusz spostrzegł papier, który wsunięto pode drzwi.
 Poskoczywszy tam, wydobył go i przeczytał pismo, zaledwie mogąc rozpoznać rękę, Róży, tak widoczny postęp uczyniła przez dni siedem.
 „Bądź spokojny, twój tulipan jest w dobrym stanie".
 Lubych to kilka słów ukoiło w części cierpienia Korneliusza, jednakże dotknęła go żywo ironją treści pisma. Róża więc nie była chora, lecz obrażona, nie przychodziła go odwiedzać dobrowolnie.
 Tak więc Róża w swej woli czerpała siłę, ażeby się oprzeć żądzy widzenia tego, który umierał z przyczyny jej nieobecności.
 Korneljusz miał ołówek i papier, które mu Róża przyniosła. Spodziewał się, że dziewica oczekiwać będzie jego odpowiedzi i że po nią przyjdzie w nocy. Napisał więc co następuje:
 „Nie jest to niespokojność o tulipan, która mnie nabawiła choroby, lecz rozpacz z przyczyny niewidywania ciebie".
 Po ostatniej wizycie Gryfusa wsunął papier pod drzwi i przysłuchiwał się.