Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/139

ko, kwiecie, zazdrosny o inne kwiaty, lecz nie pozbawiaj mnie twego głosu, poruszeń, szelestu twych kroków, nie odejmuj mi rozkoszy napawania się widokiem twych oczu, przekonania o twej miłości, ożywiającej moje serce, kochaj mnie, Różo! gdyż ja ciebie tylko kocham...
 — To jest, po czarnym tulipanie — westchnęła dziewica, której rączki pieszczone dozwoliły się całować ustom Korneljusza.
 — Nie, Różo, ciebie przed wszvstkiem na świecie!
 — Mogęż temu wierzyć?
 — Jak wierzysz w Boga.
 — Niech i tak będzie; jednakże miłość twoja nie obowiązuje ciebie do niczego.
 — Bardzo mało, na nieszczęście, droga Różo, lecz ciebie obowiązuje nawzajem.'
 — Mnie? jak się to ma rozumieć?
 — Naprzód powinnaś iść zamąż.
 Uśmiechnęła się.
 — Ah! otóż tacy jesteście wy, mężczyźni; kochacie piękność, myślicie tylko o niej, marzycie ciągle, udając się na śmierć nawet poświęcacie jej ostatnie westchnienie... i ty wymagasz ode mnie, biednej dziewczyny, ażebym poświęciła marzenie mojej ambicji?...
 — O jakiej to piękności mówisz, Różo? — zapytuje Korneljusz, usiłując sobie nadaremnie przypomnieć kobietę, do której Róża mogła uczynić zastosowanie.
 — O pięknej brunecie, o piękności wysmukłej, cienkich nóżek, główki zachwycającej, słowem o usposobieniu twego kwiatu, który w twej wyobraźni przybrał postać ukochanej kobiety.
 Korneljusz z uśmiechem odpowiada:
 — To są tylko marzenia, piękna Różo, gdy tymczasem ty, nie licząc Jakóba, otoczona jesteś zalotnikami. Czy przypominasz sobie, coś mi mówiła w Hadze o studentach, oficerach i kupcach Hagi. Zdaje mi się, że i w Löwenstein są oficerowie i inni.
 — Bezwątpienia, i jest ich dosyć — odpowiada Róża
 — Którzy pisują do ciebie?
 — Tak jest.
 — A teraz, kiedy umiesz czytać...
 I Korneljnsz westchną? na wspomnienie, iż to on ją czytać nauczył.