Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/142

 — Dziękuję, przyjacielu cerberze — mówi więzień — właśnie na czas przychodzisz, gdyż mi się chce jeść.
 — Masz apetyt?
 — Dlaczegóżbym go mieć nie mógł?
 — Zdaje się, że spisek dojrzewa — mruknął Gryfus.
 — Jaki spisek?
 — Oh! my wiemy, co się święci, lecz będziemy czuwać, mości uczony; tak, będziemy czuwać.
 — Czuwaj, mój przyjacielu — mówi van Baerle — jestem przecież pod twoim dozorem.
 — Zobaczymy w południe.
 I wyszedł.
 — Co mnie południc obchodzi, ja czekam wieczoru.
 O dwunastej Korneljusz usłyszał nietylko ciężki krok Gryfusa, lecz nadto stąpania kilku żołnierzy, jak wnosić można było ze szczęku broni na schodach.
 Otworzywszy drzwi, Gryfus wprowadził żołnierzy i zasunął wewnątrz na rygiel.
 — A teraz szukamy.
 Gryfus przy pomocy swych ludzi obszukał kieszenie Korneljusza, poczem między kamizelką a koszulą i nic nie znalazł. Poszukano wszędzie: w łóżku, materac i siennik popruli, lecz nic się nie znalazło. Wtedy Korneljusz winszował sobie, iż oddał Róży trzeci nasiennik, gdyż Gryfus pewnieby go wynalazł, tak ściśle przetrząsał wszystkie kąty więzienia i nie omieszkałby zgnieść cebulkę, jak to uczynił poprzednio.
 Nigdy więzień nie był spokojniejszy przy przeszukiwaniu swego mieszkania.
 Gryfus nakoniec oddalił się, zabrawszy kilka ćwiartek białego papieru i ołówek, które Róża przyniosła swemu nauczycielowi, były to jedyne łupy tej wyprawy.
 O szóstej Gryfus przyszedł sam, jak zwykle; Korneljusz pragnął go ułagodzić, lecz on pomrukiwał tylko pod nosem, żując prymkę i oddalił się, cofając się tyłem z obawy, ażeby się więzień nie rzucił na niego.
 Korneljusz parsknął śmiechem.
 Na co Gryfus odpowiedział mu przez otwór drzwi:
 — Zobaczymy, kto się z nas śmiać będzie!
 Ten, który się miał śmiać z drugiego przynajmniej tego wieczoru, był Korneljusz, oczekujący córki jego.