Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/150

zaczyna pojmować słabość kochanka, jeżeli nie może do niej przywyknąć.
 — Powracam więc do tulipana, panie van Baerle i skore otworzy się zawiadomię ciebie, poczem wysyłam gońca.
 — O Różo! nie wiem z jakim cudownym tworem nieba lub ziemi mogę porównać ciebie.
 — Porównaj mnie do czarnego tulipanu, panie Korneljuszu, i to mi będzie bardzo pochlebnem, ręczę ci. Do widzenia zatem, panie!
 — Oh! nie powiesz-że przynajmniej mój przyjacielu?
 — Dowidzenia, mój przyjacielu — powtarza dziewica cokolwiek pocieszona.
 — Powiedz, mój kochany przyjacielu.
 — Oh! mój przyjacielu.
 — Kochany, Różo, oh! błagam cię powtórz — mój kochany przyjacielu.
 — Kochany przyjacielu, tak kochany przyjacielu — powtarza Róża drżąca, upojona szałem radości.
 — A więc, Różo, powiedziałaś mój kochany, dodaj szczęśliwy, tak szczęśliwy, jak żaden śmiertelnik pod słońcem. Brakuje mi tylko jednej rzeczy.
 — Jakiej?
 — Twojej buzi, buzi świeżej, różanej, gładkiej jak brzoskwinia. Oh! tak Różo, lecz pragnę jej z własnej twej woli, nie przypadkowo lub podstępnie. — Różo i cóż?
 Prośbę swoją zakończył westchnieniem i napotkał usta dziewicy nie przypadkowo lub podstępnie, lecz jak w sto lat później St. Preux napotkał usta Julji.
 Róża uciekła.
 Korneljusz pozostał długo z twarzą przyłożoną do otworu, dusza jego osiadła na ustach.
 Przepełniony radością, otworzył okno i przypatrywał się z sercem brzemiennem zadowoleniem, błękitowi widnokręgu oświetlonego promieniami księżyca, srebrzącego wody dwóch rzek z pośród wypływających wzgórków. Napawał płuca świeżym i wolnym powietrzem, umysł pocieszającemi myślami, duszę z wdzięcznością z religijnym uwielbieniem.
 — Oh! ty zawsze tam jesteś obecnym Wielki Boże! — zawołał pochylając swe czoło, mając oczy zwrócone na gwiazdy — przebacz mi, że zwątpiłem o Twej wszechmocności przed kilku dniami; ukrywałeś się przede mną