Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/168

mężczyzna, chuderlawy, ciało jego przedstawiało łodygą kwiatu, a głowa kielich, ręce obłąkowate, wiszące, podobne były do liści tulipanowych, kiwanie się głowy na długiej szyi uzupełniało podobieństwo z tym kwiatem, uginającym się od powiewu wiatru.
 Wspomnieliśmy, iż nazywał się van Herysen.
 — Cóż mi panna masz do oznajmienia zapytuje — w sprawie czarnego tulipana?
 Dla prezesa, tulipa nigra był rarytasem pierwszego rzędu i dlatego przypuszczał, że mógł przyjąć posłannictwo, zgłaszające się w imieniu tego kwiatu.
 — Tak panie — odpowiada Róża — chcę o nim mówić.
 — Czy jest w dobrym stanie? zapytuje van Herysen z uśmiechem troskliwego uwielbienia.
 — Niestety! nie mogę tego powiedzieć panu.
 — Jakto? miałożby mu się przytrafić jakie nieszczęście?
 — Wielkie nieszczęście panię jeżeli nie jemu, to mnie...
 — I cóż przecie?
 — Skradziono mi go!
 — Skradziono pannie czarny tulipan?
 — Tak, panie.
 — Czy wiesz kto?
 — Domyślam się kto, lecz nie śmiem go oskarżać.
 — To, co mówisz łatwo da się sprawdzić.
 — Jakim sposobem?
 — Zdaje się, że go niedawno skradziono i złodziej może być blisko.
 — Skądże ten wniosek?
 — Gdyż widziałem tulipan przed dwiema godzinami.
 — Widziałeś go pan? — zawołała Róża poskoczywszy do prezesa.
 — Tak, jak ciebie teraz widzę.
 — Lecz gdzie?
 — Zdaje się, że u twego pana.
 — U mego pana?
 — Tak jest, czy nie służysz u pana?
 — Ja?
 — Tak, ty.
 — Za kogo proszę mnie pan uważasz?
 — Lecz ty. moja dziewczyno za kogo mnie uważasz?