Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/169

 — Co do mnie, uważam pana za tego kim jesteś rzeczywiście, to jest czcigodnego pana van Herysen, burmistrza miasta Harlem i prezesa towarzystwa ogrodniczego.
 — W jakimże zamiarze przyszłaś do mnie?
 — Przyszłam panu oznajmić, że skradziono mi czarny tulipan.
 — Twój tulipan zatem jest ten, którym widział u pana Bokstel. — Źle się więc tłumaczysz moje dziecię, bo to twemu panu chyba ukradziono tulipan.
 — Powtarzam panu, że nie wiem o tem, gdyż pierwszy raz słyszę nazwisko, które wspomniałeś.
 — Nie wiesz, kto jest ten pan Bokstel i twierdzisz, żeś miała czarny tulipan?
 — A zatem musi być chyba drugi...
 — Tak, bo widziałem tulipan pana Bokste.
 — Jakże wygląda?
 — Czarny.
 — Bez skazy.
 — Bez najlżejszej skazy, bez żadnego punkciku odmiennej barwy.
 — I pan go masz u siebie... czy jest tu?
 — Nie, lecz niebawem to nastąpi, gdyż mam ułożyć raport towarzystwu dla przyznania nagrody.
 — Panie, panie — zawołała Róża! — czy ten pan Bokstel, który się mieni właścicielem czarnego tulipana...
 — I który jest nim rzeczywiście.
 — Ah powiedz mi pan jak wygląda, czy nie szczupły?
 — Tak.
 — Łysy.
 — Tak!
 — Spojrzenie jego nieśmiałe, błędne?
 — Zdaje mi się, że takie.
 — Zgarbiony, z pałąkowatemi nogami?
 — W istocie panna doskonale opisujesz powierzchowność pana Bokstel.
 — Czy kwiat jest w donicy z fajansu niebieskiego i białego z żółtemi kwiatami?
 — Co się tyczy tego, to nie uważałem.
 — O tak panie! to jest ten sam tulipan, który mi skradziono! tak, to moja własność i przychodzę żądać jej zwrotu u pana.
 — Oh! oh! — mruknął van Herysen — więc chcesz