Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/174

 — Gdzież jest?
 — U swego wynalazcy.
 — Któż nim jest?
 — Poczciwy tulipanista.
 — Z Dordrechtu?
 — Tak.
 — Jak się nazywa?
 — Bokstel.
 — Gdzie mieszka?
 — Pod łabędziem; poślę natychmiast po niego i jeżeli W. K. Mość raczy się zatrzymać w moim salonie, pewny jestem, że nie omieszka tu pośpieszyć wraz ze swoim tulipanem.
 — Dobrze, poślij po niego.
 — Natychmiast M. Książę. — Lecz tylko...
 — Lecz co?
 — Oh! nic ważnego J. O. Książę.
 — Wszystko jest ważnem na tym świecie panie van Herysen.
 — Chciałem powiedzieć, że zachodziła pewna trudność...
 — Jaka?
 — W sprawie czarnego tulipanu: otóż znaleźli się przywłaszczyciele tegoż tulipanu, a tem samem i nagrody stu tysięcy guldenów.
 — W istocie?
 — Tak M. Książę, zgłoszono się do mnie nawet...
 — I jakżeś postąpił? Przecież to zbrodnia, przywłaszczać kwiat tak kosztowny i rzadki.
 — Niewątpliwie.
 — Czy masz dowody przekonywające?
 — Dotąd jeszcze nie, gdyż winna...
 — Więc to kobieta?
 — To jest ta, która chce sobie przywłaszczyć tulipan, jest u mnie, w tym oto pokoju.
 — Jakież jest twoje zdanie o niej, panie van Herysen?
 — Podług mnie, sądzę, iż chęć zysku spowodowała ją do tego kroku.
 — I ona twierdzi, że tulipan jest jej własnością?
 — Tak, M. Książę.
 — I jakież dowody przedstawia?
 — Miałem ją właśnie badać, gdy doszła mnie wiadomość o przybyciu W. K. Mości.