Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/176

głos Róży, usiłował przypomnieć sobie w takiej okoliczności miał sposobność poznać mówiącą.
 Oficer poszedł po Bokstela.
 Van Herysen dalej prowadził badanie:
 — Na czemże głównie opierasz, że jesteś właścicielką czarnego tulipanu?
 — Na tem, żem go sama zasadziła i hodowała we własnym pokoju.
 — W twoim pokoju, gdzie?
 — W Löwenstein.
 — W Löwenstein?
 — Jestem córką dozorcy więzienia.
 Książę pomyślał w tej chwili:
 — Teraz przypominam ją sobie.
 I udając, że czyta, przypatrywał się dziewczynie z większą uwagą, jak poprzednio.
 — Lubisz więc bardzo kwiaty? — zapytuje van Herysen.
 — Tak jest, panie.
 — Jeżeli tak, to musisz posiadać poważne wiadomości ze sztuki ogrodniczej.
 Róża wahała się przez chwilę, nakoniec głosem, pochodzącym z głębi serca, mówi:
 — Sądzę, moi panowie, że jestem w obecności ludzi honorowych...
 Obaj jednocześnie dali znak potwierdzający, ujęci dźwiękiem jej głosu.
 — A więc, wyznam wam, że nie posiadani prawie żadnych wiadomości sztuki ogrodniczej... nie, jestem biedną dziewczyną, prawie wieśniaczką, która przed trzema miesiącami nawet czytać i pisać nie umiała. Tak panowie wiedzcie więc i to, że nie mnie przynależy zaszczyt odkrycia cszarnego tulipanu.
 — Komuż więc?
 — Biednemu więźniowi osadzonemu w Löwenstein.
 — A więc jest to więzień! — zawołał książę
 Na ten głos Róża zadrżała.
 — Jest to więzień stanu, gdyż w Löwenstein nie ma innych — dalej mówi książę.
 Poczem udał, że się znów pogrążył w czytaniu.
 — Tak — wynalazcą czarnego tulipanu jest więzień stanu — odpowiada Róża.