Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/192

 Gryfus machnął kijem w powietrzu.
 Van Baerle obojętny na to wyzwanie, odzywa się, skrzyżowawszy ręce.
 — Cóż to ma znaczyć... czy to pogróżki?
 — Jak ci się zdaje... a gdybym też i groził ci, to cóż?
 — Lecz za co?
 — Najprzód spójrz na to, co mam w ręku.
 — Widzę, że to pałka — mówi spokojnie Korneljusz, lecz nie przypuszczam, ażebyś miał mnie tym straszyć.
 — Nie przypuszczasz, mości panie! z powodu?
 — Ponieważ dozorca, któryby się odważył uderzyć więźnia, wystawionym jest na podwójne niebezpieczeństwo, a najprzód art. 9 przepisów obowiązujących tutaj tak opiewa:
 „Będzie wydalony ze swego miejsca inspektor, dozorca lub klucznik, który się odważy podnieść rękę na więźnia“.
 — Tak, to jest mowa o ręce, lecz nie o kiju. Tak, art 9 nic o tem nie wspomina.
 — Mówiłem o podwójnem niebezpieczeństwie, na jakie dozorca może być narażonym, otóż drugi artykuł nie zamieszczony wprawrdzie w ustawie więziennej, lecz w piśmie Ewangelji brzmi jak następuje:
 — Kto się porywa do miecza, od miecza ginie, czyli:
 „Kto się porywa za kij, może nim być obłożony".
 Gryfus, stopniowo podniecany spokojną mową i umiarkowaniem więźnia, podniósł swoją pałkę; lecz w tejże chwili Korneljusz pochwycił ją zręcznie i umieścił pod pachą.
 Gryfus wył z wściekłości.
 — Dość tego, dość; starcze, nie narażaj się na utratę twej posady.
 — Ah! czarowniku, czy myślisz, że nie mam innej broni?
 — Być może...
 — Wszak widzisz, iż nie mam nic w ręku.
 — Tak widzę to z zadowoleniem.
 — Wiesz dobrze, iż przychodzę tutaj co rano ze śniadaniem.
 — Tak, to prawda, przynosisz mi zwykle najgorsze pożywienie jakie sobie można wyobrazić. Lecz to mnie nie obchodzi; żywię się tylko chlebem, a ten, im dla ciebie jest niesmaczniejszym, tem dla mnie lepszym.