Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/193

 — Lepszym?
 — Tak.
 — Z powodu?
 — Bardzo prostego.
 — Ciekawy jestem tego.
 — Ty mniemasz, że przynosząc mi zły chleb sprawiasz mi przykrość?
 — Nie omyliłeś się, bo nie myślę ci robić przyjemności.
 — A więc ja, który jestem czarownikiem, jak ci wiadomo, przemieniam twój zły chleb na najsmaczniejszy, daleko lepszy od najwyborniejszego ciasta; a wtedy doznaję podwójnej przyjemności, raz że się nasycę podług upodobania, a powtóre, że sobie z ciebie żartuję.
 Gryfus zaryczał z gniewu i zawołał:
 — Przyznajesz zatem, żeś czarownik...
 — Nie szczycę się tem przed światem, że nim jestem, bo to mogłoby mnie zaprowadzić na stos jak Gaufreda, albo Urbana Grandier; lecz we cztery oczy można się przyznać do wszystkiego.
 — To dobrze, dobrze — odpowiada Gryfus — lecz powiedz mi to, czy czarownik, który umie z czarnego chleba przemienić w biały, potrafi również z niczego go zrobić?
 — Co? — zapytuje Korneljusz.
 — Czy czarownik mówię nie umrze z głodu, jeżeli przez tydzień nie przyniosą mu choć najgorszego chleba.
 Korneljusz zbladł.
 — I to się zacznie od dzisiaj. Jeżeliś taki sławny czarownik, przemieniajże sprzęty będące w tej izbie na chleb; a ja tymczasem oszczędzać będę 18 groszy dziennie, które są mi wyznaczone, ażebym ciebie żywił.
 — Lecz to byłoby morderstwo! — zawołał Korneljusz w perwszej chwili trwogi, którą łatwo wyobrazić sobie można na wspomnienie podobnego rodzaju śmierci.
 — Wybornie — mówi żartobliwym tonem Gryfus — ponieważ jesteś czarownikiem, powinieneś sobie zaradzić.
 Wkrótce powrócił Korneljusz do dawnego humoru i wzruszając ramionami zapytuje Gryfusa:
 — Słuchajże mnie teraz... czy przypominasz sobie, że miałem u siebie gołębie?
 — I cóż?
 — Wszak to smaczne pożywienie z gołębi nieprawdaż?