Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/195

ROZDZIAŁ XXVIII.

VAN BAERLE PRZED OPUSZCZENIEM LOEWEN-

STEIN ZAŁATWIA RACHUNKI Z GRYFUSEM.

 Przez niejaki czas stali obaj naprzeciw siebie, jeden w zaczepnej, drugi w odpornej postawie; Korneljusz uważając, że to położenie zbyt długo trwało i zaczynało go już nudzić, zapytuje swego przeciwnika:
 — Czegóż jeszcze chcesz ode mnie?
 — Czego chcę? Otóż najprzód oddaj mi moją córkę Różę.
 — Twoją córkę?
 — Tak, Różę, którą porwałeś szatańskim sposobem. Dalej! czy powiesz mi, gdzieś ją podział?
 Gryfus zbliżał się ku niemu z podniesionym nożem.
 — Więc tu niema Róży? — zawołał Korneljusz.
 — Niby nie wiesz o tem? Jakże, oddasz mi ją?
 — Rozumiem; ty chcesz mnie wprowadzić w zasadzkę.
 — Pytam po raz ostatni, czy wrócisz mi córkę? — gdzież ona jest?
 — Zgadnij łotrze, jeżeli to prawda co mówisz, że jej niema.
 — Zaczekaj zbrodniarzu! — wrzeszczy Gryfus wybladły z usty spienionemi wściekłością, która ogarnęła umysł jego. — Nie chcesz powiedzieć tego, poczekaj roztworzę ci zęby...
 Postąpił krok do Korneljusza, migając przed jego oczyma nożem.
 — Czy widzisz ten nóż? zarżnąłem nim kilkadziesiąt czarnych kur i mam nadzieję, że zabiję nim ich pana, djabła.. czekaj no! czekaj no...
 — Jakto łotrze! chcesz mnie rzeczywiście zamordować?
 — Chcę ci serce otworzyć, ażeby wyczytać z niego, w jakiem miejscu ukrywasz moia córkę.