Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/197

zastosowany był do pewnego więźnia nazwiskiem Mathias, który w 1668 r , to jest przed pięciu laty, dopuścił się czynu mniej zbrodniczego, jak on wobec Gryfusa.
 Mathias cisnął w twarz dozorcy miska z gorącym rosołem, wskutek czego, nietylko że został oparzony, ale część skóry zeszła mu z twarzy.
 W dwadzieścia godzin potem wyprowadzono Mathiasa z więzienia, wykreślono go z listy więźniów, jako wychodzącego z Löwensteinu, gdyż powiedli go na esplanadę, z której widok jest bardzo piękny, tam skrępowano mu ręce, zawiązano oczy chustką i dozwolono się pomodlić.
 Dalej, polecono mu, ażeby ukląkł i oddział dwunastu żołnierzy na komendę sierżanta dał ognia, a ciało Mathiasa prześrutowane zostało kulami, wskutek czego więcej się nie podniósł.
 Korneljusz słuchał z uwagą tego opowiadania.
 Poczem odzywa się:
 — A więc mówicie, że to wszystko odbyło się w dwanaście godzin?
 — Zdaje mi się, że jeszcze nawet tyle nie upłynęło — mówi ten, który opowiadał to zdarzenie.
 — Dziękuję ci — odpowiada Korneljusz.
 Żołnierz uśmiechnął się, co oznaczało zakończenie opowiadania, gdy wtem dosłyszano brzęk ostróg na schodach.
 Straż uszykowała się w porządku przed przybywającym oficerem.
 Ten wszedł do pokoju Korneljusza, gdzie jeszcze pisarz kończył ustny wywiad.
 — Czy tu numer jedenasty?
 — Tak, kapitanie — odpowiada podoficer.
 — Więc tu jest osadzony więzień, nazwiskiem van Baerle?
 — Tak, kapitanie.
 — Gdzie on jest?
 — Ja nim jestem — odpowiada Korneljusz, blednąc pomimo wrodzonego męstwa.
 — Pan jesteś Korneljuszem van Baerle?
 — Tak, panie.
 — A więc, proszę ze mną.
 — Oh, oh! mówi Korneljusz z bijącem sercem — jakże prędko załatwiają czynności w twierdzy Löwenstein.