Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/21

ROZDZIAŁ II.

DWAJ BRACIA

 Piękna Róża przepowiedziała, jak się zdaje rzeczywisty stan rzeczy, gdyż w tym czasie jak Jan de Witt wstępował na schody wiodące do więzienia swego brata, obywatele usiłowali wszelkiemi sposobami oddalić Tillego z jego oddziałem.
 Widząc to pospólstwo, oceniło zgodne zamiary swej milicji ze swojemi skłonnościami, wrzeszcząc z całej siły:
 — Niech żyją mieszczanie!
 Co się tyczy Tillego, równie roztropny jak stały, parlamentował z oddziałem gwardji obywatelskiej pod wpływem wymierzonych pistoletów swego szwadronu, tłumacząc im dokładnie, iż miał polecenie od stanów strzec więzienia i miejsc okolicznych.
 — Dlaczego wydano ten rozkaz? dlaczego strzec więzienia? — wołali oranżyści.
 — Otóż — odpowiedział de Tylly — zapytujecie mnie o to czego nie potrafię wam wytłumaczyć. Powiedziano mi — pilnuj i ja pilnuję. Wy moi panowie, którzy jesteście prawie wojskowymi, znać powinniście co to jest rozkaz.
 — Lecz ten rozkaz został wydany, ażeby ułatwić ucieczkę zdrajcom.
 — Być może ponieważ zdrajcy są skazani na wygnanie — odpowiada Tilly.
 — Któż wydał ten rozkaz?
 — Stany, już to wam mówiłem.
 — Stany zdradzają?
 — To mi jest niewiadome.
 — I ty, podobnież jesteś zdrajcą.