Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/36

 Róża wiodła go wzrokiem dopóki nie zniknął w zakręcie ulicy.
 Wtedy wróciła przez drzwi poterny, które zamknąwszy, rzuciła klucz do studni.
 Hałas usłyszany przez Różę, która myślała, że się do bramy więzienia dobywają, pochodził rzeczywiście z tej przyczyny, gdyż po odadleniu się oddziału Tillego, pozostała tylko ta zawada.
 Jakkolwiek brama była mocno osadzaną i lubo odźwierny Gryfus (potrzeba mu oddać tę słuszność) stanowczo wzbraniał się ją otworzyć, łatwo było przewidzieć, że nie będzie w stanie długo opierać się natarczywości i strwożony Gryfus, wahał się, czy nie lepiejby było otworzyć, jak dozwolić zniszczyć bramę, gdy wtem uczuł, iż go ktoś zlekka pociągnął za suknię.
 Odwróciwszy się, ujrzał Różę.
 — Czy słyszysz tych szaleńców? mówił.
 — Słyszę tak dokładnie…, że na twym miejscu mój ojcze…
 — Otworzyłabyś… nieprawdaż?
 — Nie, lecz pozwoliłabym bramę wysadzić.
 — Lecz wtedy — zamordowanoby mnie.
 — Tak, gdyby ciebie widzieli.
 — Także chcesz, ażeby mnie nie dostrzegli.
 — Ukryj się.
 — Gdzie?
 — W tajemnem więzieniu.
 — A ty moje dziecię?
 — I mnie weźmiesz ze sobą. Zamkniemy drzwi, a jak więzienie opuszczą, wyjdziemy z naszego ukrycia.
 — W istocie masz słuszność! — zawołał Gryfus — to dziwna — dodał — jaki rozsądek mieści się w tej młodej głowie.
 Następnie, gdy brama zdawała się ulegać usiłowaniom pospólstwa, co objawiało okrzyki radości, Róża otwierając drzwi w podłodze, powiedziała.
 — Zejdź mój ojcze.
 — Ale cóż się stanie z moimi więźniami.
 — Bóg będzie się nimi opiekował, dozwól mi czuwać nad tobą.
 Gryfus w towarzystwie córki zniknął w otworze i drzwi zapadły za nimi właśnie w tej chwili, gdy brama wyłamana została przez pospólstwo.
 Lud cisnął się do więzienia wołając:
 — Śmierć zdrajcom! Na szubienicę Kornela de Witt.