Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/37

ROZDZIAŁ IV.

 Młodzieniec nasunąwszy na oczy kapelusz z obszernemi skrzydłami opierając się na ramieniu oficera, ocierający ciągle pot z czoła chustką, stojąc niewzruszony w kącie Buitenhofu pad wystawą sklepu zamkniętego, przypatrywał się widowisku, które zdawało się przybliżać do końca.
 — Tak, zdaje się van-Dekenie, że rozkaz, który deputowani wydali, jest rzeczywiście wyrokiem śmierci na Korneljusza. Czy słyszysz te okrzyki! Lud bardzo jest rozjątrzony przeciw braciom Wittom.
 — W istocie, nie słyszałem nigdy podobnych wybuchów nienawiści.
 — Zdaje się, że się dostali do więzienia Korneljusza. Ah! spojrzyj, czy nie jest to okno izby, w której był osadzony?
 To mówiąc wskazywał na człowieka, który oburącz trząsł kratą żelazną okna więzienia Korneljusza.
 — Hurra! hurra! — wołał ten człowiek, już go tam niema!
 — Jak to być może! zapytywali z ulicy ostatni z nadciągających, którzy się nie mogli dostać wewnątrz więzienia.
 — Niemasz go! powtarzał z wściekłością ten sam człowiek — musiał więc uciec.
 — Co mówi ton człowiek — zapytuje blednąc młodzieniec.
 — Bardzo byłoby pożądanem, gdyby tylko prawdę mówił!
 — Zapewnie — odpowiada młodzieniec, lecz nieszczęściem to być nie może.