Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/38

 — Jednakże… mówi oficer… uważ W. K. Mość.
 W tej chwili kilka innych postaci ukazało się przez okna, wściekli, zgrzytający zębami, wołali.
 — Uciekł, uciekł… ocalili go!…
 Pospólstwo uliczne powtarzało ze złorzeczeniami:
 — Uciekł, uciekł… a więc gońmy go… ścigajmy!
 — Zdaje się niewątpliwem, że p. Korneljusz de Witt ratował się ucieczką — mówi oficer.
 — Tak, z więzienia być może — odpowiada młodzieniec — lecz nie z miasta, przekonasz się van-Dekenie, że biedny człowiek zawiedziony zostanie, mniemając, że brama przez, którą miał wyjechać będzie otwartą.
 — Czy wydany został rozkaz zamykania bram?
 — Nie wiem o tem, któżby go wydał?
 — A więc skąd ten wniosek?…
 — Fatalizm — odpowiada obojętnie młodzieniec — częstokroć ściga wielkich ludzi, którzy padają pod jego ciosami.
 Oficer uczuł zimny dreszcz przebiegający w jego żyłach gdyż przekonał się, że Korneljusz nie uniknie śmierci.
 W tejże chwili wycia pospólstwa piorunowały w powietrzu, dowiedziano się, że Korneljusz uszedł z więzienia.
 W samej rzeczy, Jan i Korneljusz okrążywszy główny kanał dążyli ulicą prowadzącą do Tol-Hek, zalecając woźnicy, ażeby wolniej jechał dla oddalenia podejrzeń nastręczyć mogących się z powodu pośpiechu.
 Woźnica był posłuszny temu zleceniu dopóki nie ujrzał bramy miejskiej, lecz wtedy pragnąc jaknajrychlej opuścić miejsce więzienia i śmierci, mając przed sobą życie i wolność, zaniechał wszelkiej ostrożności i puścił się galopem.
 Wtem nagle wstrzymał konie.
 — Cóż się stało? zapytuje Jan przez drzwiczki.
 — Oh! moi panowie — zawołał woźnica… oto…
 Przerażenie tłumiło głos poczciwego człowieka.
 — Kończże — mówi Wielki Pensjonarz.
 — Oto brama jest zamknięta…
 — Jak to być może?… przecież nigdy w dzień bram nie zamykają.
 — Spójrz pan.
 Jan de Witt wychyliwszy się z pojazdu przekonał się o rzeczywistości.