Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/40

 — Jeżeli tak, mówi spokojnie Korneljusz, zdaje się, że jesteśmy zgubieni bez ratunku.
 — Czy wiesz, że zachowano przy inych bramach podobną przezorność?
 — Nie wiem.
 — Dalej więc — mówi Jan — Bóg zaleca człowiekowi, ażeby wszelkiemi środkami zachował swe życie, ruszaj do innej bramy.
 Poczem, gdy woźnica zawracał, rzekł Jan do odźwiernego:
 — Dziękuję ci za twoje dobre chęci, zamiar częstokroć przyjęty bywa za uczynek; miałeś zamiar nas ocalić i w obliczu stwórcy, to znaczy, jakbyś go przywiódł do skutku.
 — Ah! zawołał odźwierny — czy widzisz pan co się tam dzieje.
 — Ruszaj galopem pomiędzy tą grupą — zawołał Jan na woźnicę — poczem skieruj na lewo, jest to jedyna nasza nadzieja.
 Grupa, o której mówił Jan, składała się naprzód z trzech ludzi, którzy śledzili karetę i następnie zwiększyła się siedmiu lub ośmiu nowoprzybyłymi.
 Ci wszyscy widocznie nie mieli dobrych zamiarów względem uciekających, albowiem widząc pędzące konie, stanęli wpoprzek ulicy i wywijając pałkami wołali:
 — Stój! stój!
 Ze swej strony, woźnica pochylił się do koni i chłostał ich biczem.
 Pojazd nareszcie dotarł na ludzi.
 Bracia Wittowie nie mogli nic widzieć siedząc w głębi, lecz uczuli, iż konie wspinali się i pojazd wstrząsnął się gwałtownie. Przez chwilę kołysała się kareta, poczem ruszyła przejeżdżając coś okrągłego i elastycznego co mogło wydawać się ciałem ludzkiem, nakoniec oddaliła się pośród przekleństw.
 — Oh! rzeki Korneljusz, lękam się czy nie staliśmy się przyczyną nieszczęścia.
 — Galopem! galopem — wołał Jan
 Lecz pomimo tego rozkazu, woźnica zatrzymał się niespodzianie.
 — Cóż się stało?
 — Spójrz pan — mówi woźnica.