Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/76

jąwszy położenie, zawstydzona, zwracając swe śliczne oczy na młodzieńca, powiedziała:
 — Przebacz pan i przyjm zarazem moje dzięki. Przebacz mi za to, com pomyślała i przyjm podziękowanie za to, co czynisz.
 Korneljusz zarumienił się.
 — Dopełniam tylko obowiązku chrześćjanina — mówił — niosąc pomoc bliźniemu.
 — Tak, niosąc mu pomoc tego wieczora, zapomniałeś o obelgach wyrządzonych ci zrana; panie to jest więcej, niż ludzkość, jest to nawet więcej niż chrzęśćjaństwo.
 Korneljusz zwrócił wzrok na piękną dziewicę zdziwiony usłyszawszy z ust dziecka ludu, słowa tak szlachetne i budujące.
 Lecz nie miał czasu wynurzenia jej swego zdziwienia. Gryfus, powróciwszy do przytomności, otworzył oczy jednocześnie odzyskawszy zwykłą gburowatość, przemawia:
 — Ah! to wybornie, otóż to być dobrym dla was, spieszę się z wieczerzą dla więźnia, upadam z pośpiechu, lamię rękę i leżę bez ratunku.
 — Jesteś niesprawiedliwym mój ojcze dla tego pana — odzywa się Róża — gdyż zastałam go jak ciebie ratował.
 — On? — zapytuje Gryfus z powątpiewaniem.
 — To prawda, gotów jestem znów nieść mu pomoc.
 — Pan? czy jesteś doktorem?
 — Tak jest.
 — Więc mógłbyś nastawić mi rękę?
 — Nie wątpię o tem.
 — I cóż do tego potrzeba?
 — Parę deszczułek i bandaży.
 — Słyszysz Różo, więzień nastawi mi rękę... to jest oszczędność... no, teraz pomóż mi powstać, zdaje mi się, że jestem z ołowiu.
 Róża podała rękę ojcu, który otoczył jej zdrową szyję i z wysiłkiem powstał na nogi, gdy tymczasem Korneljusz podał mu krzesło.
 Gryfus usiadłszy mówi do córki:
 — Czyś słyszała czego potrzeba? idźże więc.
 Róża wyszła i niebawem powróciła z dwiema klepkami od beczki i z płótnem, na bandaże.
 Korneljusz przez ten czas rozbierał dozorcę.
 — Czy tego pan potrzebowałeś? — zapytuje Róża.