Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/77

 — Tak — odpowiada Korneljusz spoglądając na przyniesione przedmioty — tak, teraz przysuń panna ten stół gdy ja będę przytrzymywał rękę ojca.
 Róża przysunęła stół. Korneljusz umieścił na nim złamaną rękę na płask i z rzadką zręcznością skupił zdruzgotane kości, obłożył rękę klepkami i obwinął ją bandażami.
 Przy końcu tej czynności, dozorca zemdlał.
 — Idź panna po ocet — mówi Korneljusz, natrzemy mu skronie i wróci do przytomności.
 Lecz zamiast dopełnić danego zlecenia, Róża, upewniwszy się, że ojciec rzeczywiście zemdlał, zbliża sic do Korneljusza i mówi:
 — Mój panie, przysługa za przysługę.
 — Cóż to ma znaczyć piękne dziecię?
 — To znaczy, iż sędzia, który ma badać pana jutro, przyszedł dziś rano zapytać w jakiej izbie jesteś pan osadzony, gdy odpowiedziano mu, że w tej samej co Korneljusz de Witt, roześmiał się tak złowrogo, iż należy się słusznie lękać o los pana.
 — Lecz... cóż mnie spotkać może?
 — Spójrz pan na szubienicę.
 — Lecz jestem niewinny.
 — Czyż oni byli winnymi, ci którzy wiszą?
 — Masz rację — mówi Korneljusz.
 — Przytem, czyś winny lub nie, to tylko wiem, że twoja sprawa jutro się rozpocznie, pojutrze zapadnie wyrok. Oh! bo w tych czasach wszystko spiesznie idzie.
 — A więc jakiż wniosek z tego, moja panno?
 — Mówię tak, jestem samą, słabą kobietą, mój ojciec bez przytomności, pies na łańcuchu, słowem nic nie przeszkadza panu do ucieczki. — Uciekaj.
 — Co mówisz?
 — Mówię, że ponieważ nie mogłam ocalić ani p. Korneljusza, ani jego brata, pragnęłabym ocalić pana. Tylko spiesz się: oddech powraca już mojemu ojcu, za minutę może otworzy oczy, a wtedy będzie zapóźno. Jakto? wahasz się!
 W istocie Korneljusz stał niewzruszony spoglądając na Różę, lecz zdawało się, że jej nie słyszy.
 — Czy mnie pan nie rozumiesz? — zapytuje zniecierpliwiona dziewicą.