Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 01.djvu/010

zapewne przyczyny cała załoga, o ile kochała Edmunda Dantesa, o tyle była usposobiona niechętnie dla Danglarsa.
 — Już wiesz zapewne, panie Morrel, o nieszczęściu?…
 — Wiem. Biedny Leclerc, dzielny i zacny był to człowiek.
 — A nadewszystko — był to marynarz doskonały, jak przystało człowiekowi, w którego ręku spoczywały interesy tak znakomitego, jak „Morrel i Syn“ domu — odrzekł Danglars uniżenie.
 — Zdaje mi się jednak — odrzekł właściciel, obrzucając bystrem spojrzeniem Danglarsa — że niekoniecznie trzeba być starym marynarzem, aby znać dobrze swe rzemiosło. Przykładem tego choćby nasz Edmund Dantes; ten napewno zawsze i w każdej potrzebie da sobie radę.
 — Zapewne — odparł Danglars, spoglądając na Dantesa wzrokiem, w którym czaiła się zawiść. — Niewątpliwie jest to młodzieniec bardzo energiczny i przedsiębiorczy. Ledwo kapitan zamknął oczy — natychmiast samowładczo objął po nim dowództwo i zamiast udać się prostą drogą do Marsylji, stracił całą dobę na Elbie.
 — Że obrał dowództwo — pochwalam to w całości, jego obowiązkiem nawet było tak właśnie uczynić; że stracił dobę na Elbie — jest sprawą nieco gorszą, lecz może okręt potrzebował jakiej naprawy?…
 — Okręt był w najlepszym stanie; przywidziało mu się być na Elbie przez dobę, nic ponad to.
 — Dantes, proszę cię! — zawołał właściciel, zwracając się ku młodzieńcowi.
 — Będę służył za chwilę — odrzekł Dantes. — „Zarzucić kotwicę“ — zwrócił się do załogi.
 Kotwica opadła w moment po daniu rozkazu. Dantes krzyknął wtedy:
 — Spuścić flagę do połowy masztu, zwinąć żagle na znak żałoby i skrzyżować reje!
 — Czy pan uważa — podszepnął Danglars — ten Dantes ma się najzupełniej za kapitana. Słowo daję!…