Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 01.djvu/011

 — Jest nim przecież w tej chwili bezspornie — odparł właściciel.
 — Brak mu tylko patentu z podpisem twoim, panie Morrel, i twoich wspólników.
 — A dlaczegóż byśmy nie mieli mu zaofiarować tego stanowiska? Młody jest, to prawda, ale zdolny, sprężysty i wyrobiony.
 Danglars nachmurzył się w odpowiedzi i zmarszczył brwi.
 W tej chwili zbliżył się do rozmawiających Dantes, ze słowami: najmocniej przepraszam pana, p. Morrel, że nie przybyłem natychmiast, lecz byłem zajęty. Teraz, gdy okręt jest już na kotwicy — służę panu.
 Danglars cofnął się nieco, zaś Morrel zapytał:
 — Dlaczego zatrzymałeś się na Elbie?
 — Dlaczego? — nie wiem dokładnie. Czyniąc to, spełniłem tylko rozkaz umierającego kapitana, który na godzinę przed śmiercią polecił mi oddać depeszę marszałkowi Bertrand.
 — I widziałeś go?
 — Kogo? Marszałka? Widziałem.
 Morrel obejrzał się wokoło i odprowadził na bok Dantesa.
 — Jakże się ma cesarz?
 — O ile sądzić mogę, z tego, com widział, to dobrze.
 — Widziałeś więc i cesarza także?
 — Kiedym był u marszałka, cesarz wszedł tam właśnie.
 — Mówiłeś z nim?
 — To jest... cesarz raczej mówił ze mną — odpowiedział, uśmiechając się, Dantes.
 — I o czem z tobą mówił?
 — Zapytał mnie, kiedy statek wypłynął z Marsylji, jaką płynął drogą i jaki ma ładunek. Zdaje się, iż byłby go kupił, gdyby był bez ładunku i gdyby był moim. Odpowiedziałem, że jestem tylko porucznikiem okrętu i że należy on do domu „Morrel i Syn“.
 — O! zawołał cesarz wtedy — znam dobrze ten dom. Morrelowie od wieków są właścicielami handlowych okrętów; jeden