Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 01.djvu/014

 — W takim razie mam nadzieję, że przyjdziesz do nas przed wieczorem?
 — Raz jeszcze zechce mi pan wybaczyć. Gdy ojcem się nacieszę, czekają mnie inne jeszcze odwiedziny...
 — Ach! prawda! Zapomniałem na śmierć, że jest jeszcze ktoś drugi z niemniejszą oczekujący cię niecierpliwością. Piękna Mercedes, nieprawdaż?
 Dantes aż po czoło oblał się purpurą.
 — Coś trzykrotnie przychodziła się pytać, czy niema jakich wiadomości o Faraonie. Do djabła! szczęśliwy jesteś, Edmundzie, bo naprawdę śliczną kochasz dziewczynę.
 — To narzeczona moja — sucho i poważnie odpowiedział Dantes.
 — Toć przecież wszystko jedno — odparł, śmiejąc się właściciel statku.
 — U nas — nie jest to jedno — z naciskiem i jeszcze zimniej rzekł Dantes.
 — A więc idź już, idź, kochany Dantesie, nie zatrzymuję cię dłużej. Dosyć się napracowałeś dla mnie i masz prawo teraz do odpoczynku i swobody. A może potrzebujesz pieniędzy?
 — Dziękuję bardzo, oszczędziłem ich trochę w czasie podróży, całą trzymiesięczną pensję zaoszczędziłem sobie.
 — Porządny z ciebie człowiek, Edmundzie.
 — Mam ojca, pan wiesz przecież o tem.
 — O! wiem, wiem, że jesteś wprost wyjątkowym synem. Śpiesz więc powitać ojca. Ja mam również syna i nie byłbym bynajmniej wdzięczny, gdyby go kto po trzymiesięcznej podróży zatrzymał zbyt długo przy sobie.
 — A więc żegnam pana — rzekł, składając ukłon głęboki i uśmiechając się wdzięcznie, młody człowiek.
 — Bywaj więc zdrów, jeżeli nie masz mi już więcej do powiedzenia.
 — Nic już, szanowny panie.
 — A czy czasem kapitan Leclerc nie polecił ci przed śmiercią oddania mi listu jakiegoś?
 — Kapitan przed śmiercią był bezwładny i nie był w stanie