Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 01.djvu/039

jednak mniemasz, mój panie, że ja działam z własnych pobudek, no to bywaj zdrów i rób co ci się podoba.
 Mówiąc to Danglars udawać zaczął, że wstaje i że zabiera się do odejścia.
 — Nie pozwolę ci odejść — zawołał Fernand — nie puszczę cię. Nie wnikam w to, czy ty również masz do Dantesa urazę, czy jej nie masz, wystarczy mi, — że ja go nienawidzę. Daj mi więc, dla mnie, jakiś sposób, bym mógł zaspokoić mą zemstę i oddalić go od Mercedes, a ja go wykonam. Byle tylko nie zabijać, bo Mercedes wyraźnie powiedziała, że nie przeżyje śmierci Dantesa.
 Caderousse, siedzący z głową o stół opartą, zerwał się nagle i mierząc błędnym wzrokiem rozmawiających, rozpaczliwym krzyczeć zaczął głosem:
 — Co?... zabić chcecie Dantesa! Kto tu mówi o jego zabiciu? Ja na to nie pozwolę! To mój przyjaciel. To człowiek który dziś rano chciał się dzielić ze mną swemi pieniędzmi — jak ja niegdyś z nim się swojemi podzieliłem. Nie pozwolę na zabicie Dantesa!
 — A któż, głupcze, mówi o zabijaniu Dantesa — zawołał Danglars — żartujemy sobie i nic więcej... Wypij lepiej za jego zdrowie i daj nam spokój. — I mówiąc to napełnił mu szklankę.
 — Dobrze. Pije zdrowie Dantesa. — I wychylił szklankę.
 — Zdrowie Dantesa! Zdrowie przyjaciela!
 — No! Ten sposób? Ten sposób, na Boga! — przemówił Fernand.
 — Czy jeszcześ go sam nie znalazł?
 — Nie, nie znalazłem. Przecież tyś go mi miał poddać.
 — Prawda. Francuzi mają tę wyższość nad Hiszpanami, że dają pomysł, zostawiając swym sąsiadom z za Pirenejów wykonanie.
 — A więc wymyśl ten sposób.
 — Hej! garson. Papier, pióro i kałamarz — zawołał Danglars.
 — Oto są, — zawołał służący, podając żądane przedmioty.