Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 01.djvu/074

 — Zaprzeczać będę do ostatniego tchu, niech pan sędzia będzie spokojny!
 — Pamiętaj! — rzekł raz jeszcze de Villefort i sięgnął ręką po dzwonek.
 Trzymając go już w ręce podniesionej, zapytał raz jeszcze:
 — Żadnego innego listu nie miałeś, prawda?
 — Żadnego.
 — Przysięgnij.
 Dantes wzniósł rękę ku górze i rzekł uroczystym głosem.
 — Przysięgam.
 Głos dzwonka rozbrzmiał i za chwilę do gabinetu wszedł komisarz.
 Villefort zbliżył się doń i parę słów szepnął mu do ucha.
 Komisarz odpowiedział skinieniem głowy.
 — Iść proszę za tym panem — rzekł de Villefort do Dantesa.
 Więzień skłonił się, rzucił spojrzenie wdzięczności Villefortowi i wyszedł.
 Zaledwie drzwi się zamknęły, wyczerpany wrażeniami de Villefort padł w omdleniu na ziemię.
 Długa upłynęła chwila zanim wrócił do przytomności.
 — Boże, Boże Wielki!... Od jakich błachych rzeczy zależą los i życie człowieka! Gdyby prokurator królewski był obecny w Marsylji, on nie ja, ten list przeklęty byłby przeczytał, a wtedy byłbym zgubiony. Ach, ojcze, ojcze mój!... czyż zawsze będziesz groził memu szczęściu na tej ziemi? Czyż na wieczność jestem skazany, bym toczył walkę z twą przeszłością!?
 Nagle jakby światło niespodzianie rozbłysło w jego głowie; radosny pół-uśmiech rozjaśnił twarz.
 — Tak — wyszeptał do siebie — tak jest, tak będzie. Ten sam list, który mógł mnie zgubić — otworzyć mi może, otworzyć mi musi, otworzy — drogę do karjery!...
 — Do dzieła! Villeforcie!
 I podprokurator królewski, przed chwilą, jak niedołężny starzec słaby, podniósł się sprężyście, wyszedł z gabinetu, ubrał się i podążył szybko do domu swej narzeczonej.