Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 01.djvu/083

upadaj na duchu... Cóż u Boga... Może żądasz czego? Powiedz.
 — Chcę widzieć komendanta.
 — To jest pragnienie bezsensowne.
 — Dlaczego?
 — Bo na to nie pozwalają przepisy więzienne.
 — A cóż wolno żądać więźniowi?
 — Wolno mu żądać lepszego pożywienia, o ile ma pieniądze, przechadzki, książek nawet.
 — Książek nie potrzebuję, przechadzać się — nie mam sił, pożywienia?... ależ ja nie jem zupełnie! Chcę jednej rzeczy, chcę się widzieć z komendantem.
 — Jeżeli mnie nudzić będziesz tem jednem niedorzecznem żądaniem, to jutro zupełnie do ciebie nie przyjdę i wody nawet mieć wtedy nie będziesz.
 — Mniejsza o to — odpowiedział wtedy Dantes — umrę wtedy z pragnienia.
 Ton, jakim wyrzekł Dantes te słowa, dowodził, iż więzień umarłby bardzo chętnie. A to nie leżało w intencjach dozorcy. Każdy więzień bowiem przynosił dozorcy dziesięć sous dziennie. Dochodu takiego nie można się było pozbawiać samochcąc!
 Argument był aż nadto przekonywujący.
 — Słuchajno — powiedział przeto dozorca — to, czego żądasz, jest do zaspokojenia niemożliwe; nie domagaj się więc tego ode mnie. Nie było dotąd wypadku, by na żądanie więźnia komendant przychodził go odwiedzać; bądź więc rozsądnym. Pozwolę ci wyjść na przechadzkę, a może kiedyś uśmiechnie ci się los i spotkasz komendanta, to wtedy przedstawisz mu swą prośbę, jeżeli tylko będzie chciał cię wysłuchać. Jeżeliby się tak stało, byłoby to wielkie szczęście twoje...
 — Jak długo przyszłoby mi czekać?
 — Djabli wiedzą!... Może miesiąc, trzy miesiące... rok może cały... a może zdarzyć się to choćby i jutro.
 — Tak nie chcę. Ja widzieć się z nim muszę natychmiast.
 — Ależ mój drogi, nie pozwalaj sobie opanowywać się jednej myśli, bo możesz zwarjować.