Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 01.djvu/148

Dały one Dantesowi nadzieję, że nieznajomy nie jest dla niego stracony.
 Powstał więc, przysunął łóżko i położył się spać — prawie szczęśliwy.
 Może mu przyjdzie na wieki zostać w wiezieniu, lecz przynajmniej nie będzie teraz sam. Wspólne skargi — mniej bolą i są raczej podobne do wspólnej modlitwy. W samotni rzucane, duszą.
 Tak minął dzień wśród drażniącego oczekiwania. Zapadła noc, lecz i ta minęła, a ściana pozostała głucha, nie doszedł z poza niej żaden najcichszy choćby szmer. Dopiero nazajutrz dały się słyszeć trzy uderzenia w ścianę, a potem głos:
 — Czy dozorca twój już był?
 — Był i poszedł.
 — Mogę więc działać?
 Zaledwie skończył, kawał ziemi na której opierał ręce będąc nawpół schowany w uczynionym otworze zaczął jakby ustępować. Cofnął się więc wtył, a masa kamieni, już przez niego obluzowanych, zapadła się w głąb.
 Z ciemni utworzonej wychyliła się wtedy głowa, a następnie i cała postać ludzka.