Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 01.djvu/150

 — Masz dłuto, oto.
 I pokazał Dantesowi kawałek mocnego i ostrego żelaza, oprawny w dobrze obrobiony kawałek drzewa bukowego.
 — Czem to zrobiłeś?
 — Tym czopem od łóżka. Wykopałem nim cały tunel, a ma on do trzydziestu metrów długości.
 — Trzydzieści metrów! — zawołał Dantes, z pewnym rodzajem przestrachu.
 — Nie mów tak głośno — rzekł nieznajomy.
 — Powiadasz, żeś przekopał tunel długości trzydziestu metrów, ażeby dostać się do tego miejsca?
 — Taka, zdaje się, będzie odległość pomiędzy twoją celą a moją. Źle tylko wyrachowałem powierzchnię krzywą; ale to wina niedokładności mych narzędzi geometrycznych i nieproporcjonalna skala, która zamiast 40 centimetrów elipsy — 33 pokazała. Myślałem, że się dostanę do muru zewnętrznego, że go przebiję i wyjdę, by rzucić się do morza. Posuwałem się wzdłuż korytarza, do którego twój pokój przylega, lecz zamiast podkopać się w należytym kierunku, podkopałem się źle, pracowałem napróżno. Ten korytarz przylega do dziedzińca, który jest przepełniony strażą.
 — Lecz przecież teraz możnaby się w innym przebijać kierunku?
 — Niewątpliwie, ale dwie ściany cytadeli tej są utworzone z naturalnych skał, zaś trzecia ściana przylega do mieszkania komendanta. Tak tedy...
 — Co?... — zapytał Dantes głosem zamierającym.
 — A zatem — rzekł starzec — niechaj się dzieje wola nieba!
 I z wyrazem głębokiej rezygnacji pochylił wdół głowę.
 — Ha! — cóż robić! W takim razie tutaj przeżyjemy nasze życie. Bo razem żyć będziemy, nieprawdaż? — zapytał Dantes.
 Starzec trwał w zamyśleniu.
 — Nie powiesz mi teraz kim jesteś?
 — Jestem Faria, opat. Zostałem osadzony tutaj w 1811 roku. Przedtem więziony byłem w twierdzy Fenestrelles, przez 3 lata.