Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 01.djvu/168

tem wrodzone zdolności do matematyki ogromnie ułatwiały naukę.
 Po roku, znał już język angielski i niemiecki, oprócz tych, które znał już dawniej, to jest włoski i nowo-grecki.
 Zdobywanie innych dziedzin wiedzy z niemniejszą przychodziło mu łatwością.
 Na nauce dni mu mijały szybko i po roku zupełnie innym już był człowiekiem.
 Zauważył wszelako, że opat z każdym dniem stawał się smutniejszy. Jakaś jedna myśl zdawała się go nurtować. Wpadał w głębokie zamyślenia, powstawał nagle, krzyżował ręce, to znów trawił długie godziny na milczącej przechadzce. Widać było, że coś waży w sobie, coś przetrawia.
 Aż nakoniec jednego dnia odezwał się nagle:
 — Ach!... gdyby tu tylko strażnika nie było!
 — Jeżeli tylko chcesz, strażnika nie będzie — rzekł Dantes, który szedł ciągle w ślad za myślą starca.
 — Powiedziałem ci już, że wzdrygam się na myśl morderstwa.
 — Lecz przypuśćmy, że wartownika nie będzie, że będzie głuchy i ślepy...
 — Nie, nie... odpowiedział opat i na tem urwała się rozmowa.
 Po trzech miesiącach milczenia, opat wznowił rozmowę.
 — Czy dość silny jesteś? — zapytał razu pewnego.
 Dantes nie odpowiedział, ale wziął do ręki pręt żelazny, zgiął go i wyprostował ponownie.
 — I w ostateczności zabiłbyś wartownika?
 — Bez namysłu.
 — A więc... możeby zabrać się do wykonania zamiaru.
 I pokazał Dantesowi rysunek swego pokoju, celi Dantesa i łączącego ubikacje te korytarza. Otóż należało przebić tunel do tego korytarza i to do miejsca, na którem wartownik stał zazwyczaj. Tam właśnie należało obluzować taflę, tak, by zapadła się w danej chwili w głąb, pod ciężarem wartownika. W tej chwili Dantes miał się rzucić na niego, związać, i zat-