Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 01.djvu/189

 — Wierzę panu najzupełniej. Przepisy prawa jednakże są wyraźne. Zechciej więc pan spełnić wszystko to, czego domaga się prawo.
 — A więc chociaż w tym wypadku są to ostrożności najzupełniej zbędne, niechże rozpalą żelaza.
 Rozkaz ten drżeniem przejął Dantesa.
 Dały się słyszeć liczne kroki, skrzypienia drzwi nieustanne, a w kilka chwil potem przyszedł i specjalista-operator najwidoczniej.
 — Oto fajeczka i żelazo — zawołano.
 W celi zapanowało głuche milczenie, zasyczało żelazo i po izbie rozszedł się przykry zapach palonego ciała.
 — Widzisz pan, że tu niema wątpliwości — rzekł doktór — biedny warjat, już się wyleczył ze swej warjacji!
 — Czy zmarły istotnie nosił nazwisko Farji?
 — Tak jest. Pochodzić miał z bardzo starożytnej rodziny; był to człowiek nadzwyczaj uczony. Jego zboczenie umysłowe ograniczało się jedynie do bredzenia o skarbach.
 — Zboczenie takie nauka określa mianem monomanji.
 — Czyście nie mieli powodu uskarżania się na nieboszczyka? — zapytał komendant dozorców więzienia.
 — Nigdy, panie komendancie — odrzekł jeden z zapytanych — przeciwnie, był zawsze bardzo uprzejmy, razu pewnego dał dla żony receptę na lekarstwo, które ją w zupełności uzdrowiło.
 — A... nie wiedziałem, że miałem honor z kolegą mieć do czynienia — rzekł doktór. — Panie komendancie proszę cię, byś zechciał mieć pewne względy dla ciała zmarłego.
 — Czy mamy tej formalności dopełnić w przytomności pana komendanta? — zapytał dozorca..
 — Oczywiście. Spieszyć się tylko, bo ja nie myślę siedzieć tutaj cały dzień.
 Ponownie rozległy się głosy przyspieszonych ruchów, potem szelest rozwijanego płótna i skrzypienie łóżka.
 — Dziś wieczorem — powiedział komendant.
 — Czy msza będzie odprawiona? — zapytał jakiś głos,