Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 01.djvu/194

 Nakoniec ludzie ci podnieśli w górę worek, a z nim — i jego.
 — Ależ jak na starca — to porządnie ciężki!
 — Mówią, że co rok przybywa człowiekowi pół funta wagi.
 — Zrobiłeś węzeł?
 — Poco węzeł?... — pomyślał Dantes.
 Ułożono go na marach, dwaj grabarze, poprzedzani tym, który niósł latarnię, a który oczekiwał na korytarzu, zaczęli wchodzić po schodach.
 I nagle owionęło żywego trupa świeże powietrze nocy.
 Rozpoznał odrazu, że wiatr był północno-wschodni.
 Tragarze uszli ze dwadzieścia kroków, potem zatrzymali się i postawili mary na ziemi.
 Jeden z niosących oddalił się.
 — Gdzież jestem? — zapytał Dantes sam siebie.
 — Wiesz co, że on nie jest tak bardzo lekki — rzekł pozostały przy marach, siadając na jednym końcu.
 — Powiedz mi też, ty bestjo, — zawołał następnie — czy też ty znajdziesz kiedy to, czego szukasz?
 — Czego on chce i czego szuka? — pomyślał znów Dantes.
 Wykrzyknik ukontentowania rozległ się nagle w ciszy.
 — Ale też naszukałem się porządnie, zanim znalazłem!
 — Ach!... niedołęga jesteś.
 Szczęśliwy znalazca zbliżył się do Dantesa i złożył obok niego jakiś przedmiot tak ciężki, że aż mary zadrżały. Jednocześnie skrępowano Dantesowi silnie nogi.
 — A więc węzeł masz?
 — Bądź spokojny, wszystko jest w porządku.
 — A więc dalej w drogę.
 Podnieśli mary i poszli.
 Uszli nie więcej jak pięćdziesiąt kroków i zatrzymali się czekając na otworzenie bramy twierdzy. Po chwili byli już poza jej murami.
 I Dantes, po tylu latach, usłyszał szum fali.
 — Szkaradny czas — rzekł jeden z nich. — Biedak nie najlepszą mieć będzie podróż.