Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 01.djvu/195

 — Masz rację. Biedny opat zmoknie. Samochcąc naraża się na niebezpieczeństwo kataru.
 I głośno obaj roześmieli się.
 Dantes nie mógł pojąć znaczenia tego żartu, jednakże zimny strach zmroził mu ręce.
 — No, nakoniec jesteśmy na miejscu.
 — Nie, musimy jeszcze parę kroków przejść. Pamiętasz, jak ten, cośmy go nie tak dawno wyprawiali w podróż, nie dotarł do celu, lecz rozbił się o skały?
 Poszli jeszcze kilkanaście kroków, potem Dantes uczuł, że jeden bierze go za głowę, drugi za nogi i... że zaczynają go kołysać.
 — Raz, dwa, trzy... zawołali jednocześnie.
 I w tym momencie uczuł, że został wyrzucony w przestrzeń, że przebijał powietrze jak raniony ptak, z niewysłowioną, zawrotną szybkością. Spadał. Zamarło serce.
 Spadał coraz szybciej, szybciej i tak okropnie długo...
 Aż nakoniec, jak strzaskany maszt, wpadł w wodę zimną jak lód.
 Z piersi jego wydarł się nieświadomy krzyk.
 Tak więc Dantes został wrzucony w morze, na dno którego ciągnęła go trzydziesto-funtowa kula, do nóg przywiązana.
 Cmentarzem zamku If było morze.