Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 01.djvu/203

się dostał na zamek If, ani razu brody nie golił, ani też strzygł włosów.
 — A tak — odpowiedział — uczyniłem ślub Najświętszej Pannie, że przez dziesięć lat nie będę strzygł włosów, ani golił brody. Dziś skończył się czas tego ślubowania mego i oto w dniu takim omal że nie utonąłem.
 — Cóż my tu z tobą robić będziemy — zapytał dowódca.
 — Róbcie co chcecie! Wszystko co miałem — straciłem do tego stopnia, że nagi stoję przed wami. Ale widzicie, że jestem dobrym majtkiem. W drodze nie będę jadł darmo waszego chleba. No a potem zostawicie mnie w pierwszym lepszym porcie. Służbę na statku znajdę wszędzie.
 — Czy znasz morze Śródziemne?
 — Od dzieciństwa rozbijam jego fale.
 — I porty znasz wszystkie?
 — Do każdego, choćby najmniej dogodnego, zobowiązuję się wejść do portu, z zawiązanemi oczyma.
 — No, jeżeli tak, to kapitanie nasz, — zawołał majtek, — który w chwili dla Dantesa groźnej, dodawał mu odwagi, jeżeli ten nowy nasz towarzysz prawdę mówi, to czemu by nie miał zostać z nami?
 — Zapewne... jeżeli tylko prawdę mówi?.. odpowiedział kapitan tonem powątpiewania. — W takiem położeniu, jak on w tej chwili się znajduje — złote góry obiecywać się zwykło; gdy jednak przyjdzie dopełnić obietnic...
 — Dotrzymam więcej, aniżeli obiecuję!
 — Oho! — zawołał z uniesieniem kapitan — zobaczymy to, zobaczymy!
 — Jeżeli się zgodzicie, to wam tego dowiodę natychmiast — rzekł Dantes podnosząc się. — Dokąd płyniecie?
 — Do Livorno.
 — Nacóż więc przedłużacie sobie drogę, tracąc czas?
 — Dlaczego nie bierzecie pełnego wiatru w żagle?
 — Chcieliśmy obejść leżącą na drodze wyspę Rion.
 — I tak miniemy ją w odległości dwunastu węzłów.