Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 01.djvu/204

 — A to, bracie, marsz do steru — zawołał kapitan — przekonamy się, czy robić, czy gadać, potrafisz!
 Dantes nie pozwolił, by mu powiedziane raz drugi powtórzono. Poskoczył i pewną ręką pochwycił za ster; za pierwszem, lekkiem naciśnięciem przekonał się, że statek znajduje się w dobrym stanie; aczkolwiek nie mógł zaliczany być do najlepiej zbudowanych.
 Zakomenderował: każdy na swoje stanowisko!
 Czterej majtkowie, składający załogę statku, szybko i sprawnie zajęli swe miejsca.
 — Holuj! — rzucił Dantes rozkaz.
 Spełniono go natychmiast.
 — A teraz przycumuj!
 I ten rozkaz wykonany był jak najdokładniej.
 Dzięki tym manewrom, statek ruszył zdecydowanie naprzód, bez zbędnego lawirowania, biorąc kierunek wprost na Rion, lecz nie wpadł na nią, ponieważ prąd spychał go w bok, co w wyniku dało, iż przeszedł obok wyspy oddalony o kilkanaście węzłów.
 Widząc ten manewr tak wspaniale wykonany, kapitan krzyknął: „brawo”, a za nim — i wszyscy majtkowie.
 — Widzicie, — rzekł Dantes, odejmując ręce od steru — że będę wam użyteczny w podróży. Jeżeli taka będzie wasza wola, — pozbędziecie się mnie w pierwszym porcie, do którego zawitacie. Zostanę tam, a z pierwszego żołdu, jaki otrzymam, zwrócę wam koszta mojego utrzymania, a także odzieży, której mi mam nadzieję, pożyczycie.
 — Zgoda, zgoda!... wszystko będzie dobrze, byleś tylko nie był zbytnio wymagający.
 — Ja to mam tylko koszulę i spodnie zbywające — to więc jedynie ofiarować ci mogę — rzekł Jakób.
 — Właśnie tych jedynie rzeczy mi potrzeba.
 — A więc zaczekaj chwilę, przyjacielu, zaraz ci to przyniosę.
 I Jakób znikł pod pokładem, lecz za chwilę ponownie się