Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 01.djvu/205

ukazał, niosąc odzienie, które Dantes włożył na siebie, z oznakami dużego zadowolenia.
 — Nic więcej ci nie potrzeba?
 — Przydałby się kawałek chleba i parę łyków tego doskonałego rumu, którym nacieraliście mi ciało.
 Dantes od czterdziestu ośmiu godzin nic nie miał w ustach.
 Dano mu chleba ze słoniną, zaś Jakób wetknął mu w rękę flaszkę z rumem.
 Dantes podnosił już flaszkę do ust, lecz w ruchu tym spojrzał na zamek If, i zatrzymał się nagle.
 — Cóż tam takiego?... Co się stało w twierdzy?
 Biały obłoczek ukazał się bowiem nad basztami zamku If, a potem huk wystrzału rozszedł się daleko.
 Majtkowie podnieśli głowy, spoglądając jeden na drugiego.
 — Co to? Co się stało?...
 — Musiał więzień uciec z zamku i z tej zapewne przyczyny walą z dział.
 Kapitan rzucił badawczy wzrok na młodzieńca, który — mówiąc to — właśnie flaszkę do ust podnosił. Gdy jednak spostrzegł, z jaką flegmą i smakiem rum połykał, — wszelkie podejrzenia zgasły w nim bez śladu.
 — Ale też mocny ten wasz rum! Niech was diabli! — zawołał Dantes, ocierając rękawem od koszuli pot, strumieniem płynący mu z czoła.
 — Mniejsza zresztą o to — mruknął kapitan — gdyby tak nawet było, tem lepiej! Miałbym wtedy o jednego zucha więcej.
 Dantes, wzmocniony na siłach, poprosił ponownie, by go przy sterze postawiono.
 Sternik uradował się tą propozycją, rzucił jednak okiem na kapitana, pytając go wzrokiem, czy może oddać rudel?... Ten, również spojrzeniem, wyraził zgodę.
 — Którego dziś mamy? — zapytał Dantes od niechcenia Jakóba, mając już rękę na sterze.
 — Którego? 28 lutego, jeżeli się nie mylę.
 — A roku?