Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 01.djvu/230

 — Czy jesteś sam jeden? — zapytał ksiądz, który nie spostrzegł siedzącej Karkontki.
 — O, Boże drogi... prawie sam, bo żonę mam chorą, nie wiele pomóc mi ona może.
 — Więc jesteś żonaty? — podchwycił ksiądz, rzucając z politowaniem wzrokiem po ubogiem urządzeniu izby.
 — Żonaty i ubogi — odpowiedział Kadrus, który spostrzegł wyrażający politowanie wzrok księdza — co czynić? Nie dość być uczciwym, aby się wiodło na świecie!
 Ksiądz wlepił weń wzrok przenikliwy.
 — Tak jest, uczciwym. Tem mogę się pochlubić — rzekł z naciskiem Kadrus, wytrzymując spojrzenie księdza — a w tych czasach nie wszyscy to mogą powiedzieć o sobie.
 — Tem lepiej, jeżeli mówisz prawdę. Wierzę bowiem w to głęboko, że w końcu cnotliwi będą nagrodzeni, zaś źli poniosą karę.
 — Tak to się mówi, księże dobrodzieju — z gorzkim uśmiechem odpowiedział Kadrus — w rzeczywistości jednak dzieje się trochę inaczej.
 — Nie mów tego, być może bowiem, że za chwilę sam się przekonasz o prawdzie mych słów.
 — A to jakim sposobem? — spytał Kadrus zdziwiony.
 — O tem później może pogadamy; naprzód bowiem muszę się przekonać, czy jesteś tym samym, do którego mam interes?
 — Jakże mam to księdzu udowodnić?
 — Czyś znał, jakieś piętnaście lat temu, młodzieńca nazwiskiem Dantes?
 — Dantesa?!... Czym go znał?... Boże drogi! Edmunda?... I jak jeszcze! Był to jeden z moich przyjaciół — zawołał Kadrus, a twarz jego okrył rumieniec. — Co się z nim stało, z tym biednym Edmundem? Powiedz mi to, zacny, dobry księże? Czy umarł? Czy go może uwolniono?...
 — Umarł w więzieniu, w najwyższej rozpaczy.
 Śmiertelna bladość zjawiła się na twarzy Kadrusa, zawsze czerwonej. Zapłakał po chwili.