Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 01.djvu/241

 — Imiona ich: Danglars i Fernand; pierwszy go zgubił przez zawiść, drugi przez miłość.
 — W jaki sposób zaspokoili oni te swoje uczucia nienawiści i zawiści?
 — Oskarżyli skrycie Edmunda, że jest ajentem bonapartystów.
 — Któryż z nich jednak był bezpośrednim sprawcą niedoli Dantesa?
 — Obaj, gdyż jeden denuncjację napisał, zaś drugi ją wrzucił do skrzynki pocztowej.
 — Gdzież ta denuncjacja była napisana?
 — W „Rezerwie“, w przeddzień ślubu.
 — A więc to prawda! — szepnął ksiądz do siebie — O, Fario, Fario!... Jakżeż ty dobrze znałeś nikczemne dusze ludzkie!
 — Co mówicie, księże?
 Ksiądz zamilkł, Kadrus więc mówił dalej:
 — A więc Danglars napisał denuncjację lewą ręką, zaś Fernand się postarał, by doszła ona do rąk właściwych.
 — A ty — zapytał nagle ksiądz — co ty tam z nimi robiłeś?
 — Ja?... — zawołał Kadrus zdziwiony — a któż wam powiedział, że ja tam byłem, ojcze?
 Ksiądz spostrzegł, że powiedział zbyt wiele.
 — Nikt — odrzekł — zrobiłem jedynie przypuszczenie, że jeżeli tak doskonale wiesz, co się tam działo, to musiałeś tam być chyba?
 — I istotnie tam byłem — odpowiedział Kadrus, schylając głowę – byłem tam, lecz zupełnie nieprzytomny, bo mnie spoili. Co widziałem zdało mi się, jakby było chmurą przysłonione. Oponowałem, o ile to czynić może człowiek znajdujący się w takim stanie. Odpowiedzieli mi, że jest to tylko niewinny żart, który żadnych skutków pociągnąć za sobą nie może
 — Lecz nazajutrz mogłeś przekonać się chyba, jak bardzo to było dalekie od żartu. Dlaczego więc milczałeś, gdy go zaaresztowano?