Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 01.djvu/247

 Nie jego wprawdzie opłakiwała, nie na niego czekała, był jej jednak bliski. Porwała się więc i z radością uścisnęła mu dłoń. Te objawy uczuć siostrzanych Fernand przyjął za wyraz miłości.
 Słowa jej jednego nie powiedział za swą pierwszą bytnością o swych uczuciach. Za drugą jednak — ponowił oświadczyny.
 Mercedes prosiła o sześć miesięcy zwłoki.
 Co miała robić, biedna? Była sama na świecie, bo i ojciec Edmunda już nie żył wtedy.
 Nie mogła zapomnieć o tem, co jej wielokrotnie mówił starzec: „Nasz Edmund już nie żyje, bo gdyby żył, to wróciłby do nas“.
 Wahała się więc. Myśl, że żyć ma, już do śmierci sama, sama jedna na świecie — przerażała ją.
 Więc poprosiła o sześć miesięcy zwłoki.
 Gdy czas ten upłynął, oddała rękę Fernandowi.
 — Tak więc — rzekł ksiądz z gorzkim uśmiechem — płakała całe osiemnaście miesięcy. Kochanek najbardziej wierny, nie mógłby więcej się domagać!
 O, kobieto! — Słabość jest imię twoje!
 — Ślub odbył się w kościele św. Annunciaty — ciągnął dalej opowiadanie Kadrus.
 — A więc w tym samym, w którym wziąć miała ślub z Edmundem. Wszystko więc poszło swoją koleją, inny jedynie narzeczony stanął u ołtarza.
 — Gdy orszak ślubny przechodził koło „Rezerwy“, Mercedes, która zdawała się być spokojną, zemdlała, zaś Fernand zbladł.
 Czuć było iż stale się obawiał powrotu Dantesa. I młode małżeństwo w tydzień po ślubie wyjechało.
 — Czy widziałeś ją kiedy potem?
 — Widziałem raz w czasie wojny hiszpańskiej w Perpignan, gdzie ją Fernand zostawił samotną. Z ogromną miłością ma cierzyńską pielęgnowała i wychowywała swego syna.
 Ksiądz wzdrygnął się gwałtownie.