Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 02.djvu/033

 To rzekłszy, udał się pewnym krokiem do swego gabinetu. Maksymiljan podążył za nim, — słaniając się na nogach.
 Morrel wszedł do pokoju, zamknął drzwi za synem, potem podszedł do biurka i złożył na nim dwa pistolety, a następnie wskazał synowi palcem otwarte księgi handlowe.
 Młodzieniec przejrzał je i osłupiał.
 — Za pół godziny mam zapłacić 287,500 franków, zaś mam na to 18,000!... rzekł Morrel.
 — Czy już poruszyłeś wszystkie sprężyny, wyczerpałeś wszystkie środki, ojcze, by zapobiec katastrofie?
 — Wszystkie.
 — I na żaden już wpływ rachować nie możesz?
 — Na żaden!... Za pół godziny — dodał Morrel głosem ponurym — nasze imię okryte zostanie niesławą. Na szczęście, zmyć ją można krwią.
 — Masz słuszność, ojcze! Rozumiem cię...
 I wyciągnął rękę po pistolet.
 — Jeden dla ciebie, drugi dla mnie, ojcze.
 Lecz Morrel wstrzymał wyciągniętą rękę.
 — A matka twoja?... a siostra?... kto je wyżywi?
 Dreszcz wstrząsnął ciałem młodzieńca.
 — Ojcze! — rzekł — czyś pomyślał o tem, że obarczasz mnie ciężarem życia?...
 — Tak jest. Ale jest to twoja powinność, twój święty obowiązek. Niebo obdarzyło cię hojnie, masz umysł zrównoważony, spokojny i głęboka jest twa wiedza. Nie urodziłeś się na zwykłego zjadacza chleba; to pociąga za sobą obowiązki. Nie nakazuję ci wszelako, lecz powiadam jedynie: zastanów się nad położeniem, jak gdybyś był zupełnie postronnym człowiekiem, sam osądź, co ci czynić należy.
 Młodzieniec wpadł w głęboką zadumę, poczem wyraz wzniosłej rezygnacji zajaśniał mu w oczach. Powolnem i smutnem poruszeniem podniósł ręcę w górę i zaczął zdejmować z ramion szlify, odznaczające jego rangę.