Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 02.djvu/045

sposób, iż z najzimniejszą krwią opatrzył karabin i dwie dubeltówki, a następnie nabił je starannie i czekał w pogotowiu.
 Gdy się to działo, jeden z majtków rozebrał się do koszuli i rzucił się do morza, płynąc lekko ku brzegom, w stronę ognia, z taką zręcznością, że zaledwie drobne bruzdy zostawiał za sobą, nakoniec znikł im z oczu.
 Wszyscy dalej zachowywali grobowe milczenie, nakoniec majtek wrócił, przyczem płynął tak sprawnie i lekko, że nikt go nie zauważył.
 — I cóż? — zapytał d‘Epinay.
 — A cóż. Ogień palą włoscy kontrabandziści, w towarzystwie dwóch bandytów korsykańskich.
 — W takim razie możemy wysiadać na ląd. To dobrzy ludzie — zaopinjował kapitan.
 — Jesteś przekonany, że nie mamy się czego obawiać — zapytał d‘Epinay.
 — Niczego zgoła, panie hrabio. Przecież kontrabandziści nie są rzezimieszkami.
 — No, a ci tam korsykańscy bandyci? — zapytał zawsze ostrożny d‘Epinay.
 — Ach, mój Boże! Cóż oni winni, że są bandytami! To winny ich magistraty i te, Boże odpuść... sądy.
 — Jakto?
 — A tak. Prześladują one najbardziej prawych synów Korsyki, za ich uczucie narodowe, vendettę.
 — Cóż ty rozumiesz przez vendettę? Zabić człowieka, czy tak?
 — Panie hrabio! Zabić człowieka i zabić nieprzyjaciela — to są rzeczy najzupełniej różne.
 — Ano, dobrze. Niech i tak będzie. Więc powiadasz, że możemy śmiało poprosić tych bandytów o gościnność? Czy jesteś pewny jednak, że nas dobrze przyjmą?
 — Najpewniejszy.
 — Ilu ich tam jest wszystkich razem?
 — Pięciu, panie hrabio, trzech kontrabandzistów i dwóch bandytów.